Ik moet toen zo'n 15 jaar geweest zijn.
De zee
soms gaat ze erg tekeer
maar de rust keert telkens weer
koude golven stromen over mijn voeten
net alsof ze me iets zeggen moeten
langzaam slenteren door het nog warme zand
samen, naast elkaar, hand in hand
we liepen daar langs het water
en fantaseerden volop over later
we keken nog naar de zonsondergang
en beloofden om bij elkaar te blijven, ons hele leven lang
maar toen kwam een einde aan ons geluk
en al onze dromen gingen stuk
in het licht van de maan
zei je me dat ik je moest laten gaan
hier, op deze plek waar we voor het eerst kusten
wilde je voor eeuwig rusten
ik denk aan wat je me hebt gezegd
"wees niet bang, ik kom wel terecht"
aan de hemel verschijnt nu een ster, speciaal voor mij
zelfs zo ver weg ben je nog bij mij
jij en ik, altijd bij elkaar
en de zee die fluistert zachtjes :"Ja, het is waar."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten